Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου: Κυριακή των Βαΐων στο Αντίρριο Ναυπακτίας

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή 13 Απριλίου 2025

Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, 13 Ἀπριλίου 2025, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος, προεξῆρχε τοῦπανηγυρικοῦ Ὄρθρου καί τέλεσε τήν θεία Λειτουργία στόν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου Ἀντιρρίου. Μέ τόν Σεβασμιώτατο συλλειτούργησαν οἱ Ἱερεῖς: ἀρχιμ. π. Πολύκαρπος Θεοφάνης, ἱεροκήρυξ, ἀρχιμ. π. Πρόδρομος Ἀσημακόπουλος, ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ καί ὁ διάκονος π. Παΐσιος Παρασκευᾶς. Πρό τοῦ «Πᾶσα πνοή» διαβάστηκε ἡ εὐχή «Εἰς τό εὐλογήσαι τά βαΐα». Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος εἶπε ὅτι τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶχε δύο θέματα, τό πρῶτον εἶναι τό δεῖπνο πού ἔγινε στήν Βηθανία μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καί τό δεύτερο εἶναι ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα.

Ἀνέπτυξε δέ τό πρῶτο θέμα. Ὁ Χριστός ἀγαποῦσε τήν Μαρία, τήν ἀδελφή της Μάρθα καί τόν Λάζαρο. Στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου περιγράφονται δύο σκηνές συνάντησης τοῦ Χριστοῦ μέ τά ἀδέλφια αὐτά, μία πρό τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί μία μετά τήν ἀνάστασή του. Ὅταν ὁ Λάζαρος, ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ, ἀπέθανε, ἡ ἀδελφή του Μάρθα ἔτρεξε νά συναντήση τόν Χριστό καί νά τόν παρακαλέση νά τόν ἀναστήση, ἐνῶ ἡ Μαρία ἔμεινε στό σπίτι καί συναντήθηκε μέ τόν Χριστό, ὅταν τήν φώναξε Ἐκεῖνος. Μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου στό δεῖπνο πού ἔγινε στό σπίτι τους, ὁ Λάζαρος παρέμεινε στό τραπέζι μαζί μέ τόν Χριστό, ἡ Μάρθα διακονοῦσε καί ἡ Μαρία ἄλειψε τά πόδια τοῦ Χριστοῦ μέ μύρα.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἱερός Θεοφύλακτος, ὅσιος Νικήτας Στηθάτος, ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς) καί τά τροπάρια πού ψάλλουμε αὐτές τίς ἡμέρες κάνουν μιά σημαντική ἀναγωγική ἑρμηνεία τῶν γεγονότων αὐτῶν πρό τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί μετά ἀπό αὐτήν. Ὁ Λάζαρος εἶναι ὁ νοῦς, ἡ Μάρθα εἶναι ἡ πράξη, πού ἐκδηλώνεται μέ τήν μετάνοια, τήν νηστεία, τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καί Μαρία εἶναι ἡ θεωρία, πού ἐκφράζεται μέ τήν προσευχή καί τήν ἀγάπη.

Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου (ὁ Λάζαρος) ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Χριστό καί πεθαίνη, τότε ἡ Μάρθα (ἡ πράξη) τρέχει καί καλεῖ τόν Χριστό νά τόν ἀναστήση, ἐνῶ ἡ Μαρία (ἡ θεωρία) παραμένει στήν οἰκία προσευχόμενη. Μετά τήν ἀνάσταση τοῦ νοῦ ἀπό τόν Χριστό, ἡ μέν Μάρθα διακονεῖ μέ τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, γιά νά μή χάση τήν Χάρη, ἡ δέ Μαρία προσεύχεται, γιά νά εἶναι ὁ νοῦς κοντά στόν Χριστό.

Στήν συνέχεια εἶπε ὅτι αὐτή ἡ πατερική ἑρμηνεία μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νά ἑορτάσουμε τά Πάθη, τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ νοῦς μας, πού εἶναι ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς, ἡ λεπτοτάτη προσοχή, πρέπει νά εἶναι ζωντανός-φωτισμένος, νά ζῆ μέ τόν Χριστό, καί γιά νά γίνη αὐτό, πρέπει νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ (πράξη) καί νά προσευχόμαστε (θεωρία). Τά γεγονότα αὐτά πού θά ἑορτάσουμε, δέν πρέπει νά παραμένουν ὡς μιά ἀνάμνηση τοῦ παρελθόντος, ἀλλά νά συνδέονται μέ τήν δική μας ἀνάσταση, τήν ἀνάσταση τοῦ νοῦ, ὁ ὁποῖος νεκρώνεται ἀπό τά πάθη καί ἀπό ὅλη τήν σύγχρονη παθολογία τῆς κοινωνίας μας.